Kryteria stosowania poszczególnych modeli statycznych podłoża

Stosowanie dowolnego modelu podłoża bez dokładnej analizy gruntu nie jest celowe. Najchętniej stosuje się w praktyce te metody, które mają opracowania tabelaryczne, a takie istnieją w przypadkach podłoża Winklera-Zimmermanna oraz Gorbunowa-Posadowa. Należy jednak pamiętać, że w konkretnym przypadku powinno się zastosować ten model podłoża — choćby nie miał ujęcia tabelarycznego — który najlepiej odwzorowuje istniejące warunki gruntowe. Nie ma tu metody uniwersalnej. Metoda taka w odniesieniu do rozwiązywania układów sprężystych na podłożu budowlanym może powstać jedynie w drodze pełnego powiązania zależności uzyskiwanych przez badania w mechanice gruntów z zależnościami ujmowanymi numerycznie w obliczeniach konstrukcji. Obecne metody traktują te zagadnienia jeszcze w sposób zbyt ogólny i dlatego uzyskiwane wyniki słusznie ocenia się z dużą ostrożnością. Istnieje pokaźny krąg specjalistów krajowych i zagranicznych, którzy uważają znane modele statyczne podłoża za niemiarodajne dla przeprowadzenia prawidłowego wymiarowania i opierają się w praktyce na tradycyjnym rachunku, który stanowił od wielu lat podstawę obliczeń konstrukcji fundamentów. Z podanego przeglądu modeli podłoża budowlanego wynika, że każdy z nich odpowiada z dostateczną ścisłością pewnym spotykanym w praktyce rodzajom podłoża i w tym zakresie powinien być stosowany. Wybór modelu trzeba opierać na rozpoznaniu warunków posadowienia, przy czym należy wziąć pod uwagę: — miejscowe warunki gruntowe (dokumentacja geotechniczna, badania fizykomechaniczne gruntu), przewidywany zasięg rozchodzenia się naprężeń i przemieszczeń pionowych, — wymiary poprzeczne fundamentu. Modele Statyczne fundamentów Rozróżnia się następujące modele statyczne fundamentów bezpośrednich: a) fundamenty sztywne, b) fundamenty sprężyste, c) fundamenty wiotkie. Fundamenty sztywne teoretycznie nie odkształcają się wcale. Do tej grupy zalicza się z reguły krótkie zwarte bloki o wymiarach w planie tego samego rzędu co wysokość bloku. Przy pewnych konstrukcjach zakłada się często, że warunek pełnej sztywności spełniony jest tylko W jednym kierunku. Na przykład fundamenty pasmowe traktuje się czesto jako sztywne w kierunku poprzecznym, sprężyste zaś — w podłużnym. Płyty całkowicie sztywne są nieodkształcalne w obu kierunkach. [patrz też: wbijanie pali,kostka brukowa libet, sufit napinany ]